Fansipan mountain, 3143 meter hoog, daarmee de hoogste bergtop in Vietnam. De reis bracht mij naar Sapa, wat een sfeervol stadje is omgeven door prachtige bergen, waaronder ook Fansipan. Ik kon het natuurlijk niet laten om deze berg te beklimmen, en samen met Kerry ging ik op een 2-daagse trek naar de bergtop, met overnachting op een basecamp op de berg. Maar wij wisten toen nog niet dat dit het zwaarste is wat we ooit hebben gedaan..

We begonnen dag 1 met goede moed, we wisten dat het wat zou gaan regenen, en hadden een regenjas gekocht, en al onze warme kleding in plastic zakken verpakt. Het regende vanaf het begin, en uiteindelijk heeft de regen vanaf dat moment ook niet meer gestopt.. Het regende hard. De paden bestonden uit rotsen en trappen, en door het vele water dat de berg af kwam, waren de paden verandert in een waterval. Onnodig om te zeggen dat we met onze voeten twee dagen lang in het water liepen. Onze kleding was helemaal doorweekt, regenjassen hadden geen zin meer met deze regen. De trekking was zwaar, aan een stuk steil omhoog, grotendeels klimmen over gladde rotsen.

Na 5 zware uren hadden we de basecamp bereikt waar we zouden overnachten, wat nog 2 uur van de top verwijderd was. We sliepen in een houten schuur, op een houten verhoging, met een vochtige slaapzak. Onze warme kleding was ook nat geworden, en er zat niks anders op dan met natte kleding te gaan slapen. Andere mensen uit de groep zagen dit niet zitten, ze zijn doorgegaan naar de top, om diezelfde dag nog de cablecar terug te nemen naar beneden. Wij hebben hier ook over getwijfeld.. Maar onze benen wilden echt niet meer, en de cablecar is erg prijzig. En daarnaast, met de cablecar naar beneden, dat voelde ook wel een beetje als opgeven! Dus Kerry en ik hebben doorgezet, we zijn de nacht doorgekomen, gelukkig zaten we samen in deze situatie, en konden we uit wanhoop nog wel lachen! Maar oh, wat voelde we ons slecht.. Zonder Kerry had ik het echt niet gekund!

De volgende dag zijn we vertrokken zodra het licht werd, en binnen twee uur bereikten we de top van Fansipan. We hadden het gehaald! Het voelde echt als een overwinning. Helaas was er niks van het uitzicht te zien, we zaten in de wolken, overal om ons heen was het wit. Daarna moesten we natuurlijk wel nog helemaal naar beneden, wat we uiteindelijk in 4 - 5 uur hebben gedaan, en gelukkig wel iets makkelijker was dan naar boven. Maar wat waren wij blij toen we weer op vlakke grond stonden, en we eindelijk uit onze natte kleding konden stappen, een warme douche voelde nooit zo goed als toen!

Dit was veruit het zwaarste wat ik ooit heb gedaan, het weer zat ons echt tegen, en het was los daarvan al een zware klim. Maar we hebben het wel gedaan! En hier zijn we trots op. We hadden bijna opgegeven, maar uiteindelijk toch doorgezet. Hoe erg het op dat moment ook was (en hoe pijnlijk de spieren in mijn benen nu zijn), ik kan er wel op terugkijken als een overwinning. What's next.. Everest?